همه زیاد شنیدیم که میگن «تنها کسی که می‌تونه خوشبختت کنه خودتی». اما به نظرم این جمله نه فقط در مورد دیگران، که در مورد انتظارات ما از دیگرانه. چند شب گذشته که کتاب زندگی ایلان ماسک رومی‌خوندم سراسر کلاس درس بود واقعا. اما مهم‌ترین چیزی که می‌شه از زندگی این آدم عجیب و غریب درس گرفت منتظر نموندن برای چیزهاییه که اگه اراده کنی زمان وقوع‌شون دست خودته. منتظر نموندن برای دیگران، و منتظر نموندن برای اتفاقات.

به‌نظرم انتظار یه جور توجیهه. ما خیلی وقتا سعی می‌کنیم منتظر باشیم که بقیه بهمون برسند و خیلی وقتا منتظر می‌مونیم که بقیه تاییدمون کنند، چون نمی‌خوایم سختی بیشتری بکشیم و سریع‌تر جلو بریم. اما واقعیت اینه که دنیا داره به سرعت جلو میره و اگه می‌خوای به جایی برسی باید همه بهونه‌ها و انتظارها از دیگران رو بریزی دور و با پرقدرت‌ترینِ خودت جلو بری. دیگرانی که بهت نرسند یعنی آدم مناسبی برای هم نبودید و اون‌هایی که می‌رسند باهات تیمی می‌سازند که کوه هم جلو دارشون نیست. نگاهی به اسم‌های امروز تسلا و اسپیس‌ایکس بندازید تا بهتون ثابت بشه!

مدتی هدر توییتر یکی از دوستانم این بیت خوب بود از اقبال لاهوری که میگه «در جهان بال و پر خویش گشودن آموز / که پریدن نتوان با پر و بال دگران». واقعا همینه.